بیراهه ای در آفتاب

ما درسِ سحر در ره میخانه نهادیــم محصول دعا در ره جانانه نهایـــم در خرمن صد زاهدِ عاقل زند آتش این داغ که ما بر دل دیوانه نهادیم سلطان ازل گنج غم عشــق به ما داد تا روی در این منزل ویرانه نهادیم در دل ندهم ره پس از این مهر بتان را مهر لب او بر در این خانه نهادیـم در خرقه از این بیش منافق نتوان بود بنیاد از این شیوه رندانه نهادیــــم چون می‌رود این کشتی سرگشته که آخر جان در سر آن گوهر یک دانه نهادیم المنه لله که چو ما بی‌دل و دین بود آن را که لقب عاقل و فرزانه نهادیم قانع به خیالی ز تو بودیم چو حافظ یا رب چه گداهمت و بیگانه نهادیم بیراهه ای در آفتاب...

می‌نویسد: « نوشته‌‏ايد موقعيت ‏خاص من ارتباط يا مكاتبه ‏با مرا مستلزم رعايت ‏هزار نكته باريك‏ مى‏‌كند و سرانجام انسان را به ‏آن‏‌جا مى‏‌كشاند كه سكوت ‏را برگزيند. ـ نه ‏عزيزم، اين ‏كار به ‏معنى گردن‏ نهادن به ‏شكست‏ خود و تأييد اصالت‏ عمل سياسى كوتوله‌‏هاى ‏حاكم ‏است. ما در هر شرايطى كارمان را مى‏‌كنيم بى‌‏ترس‏ از هر عكس‏‌العملى. روزى‏ كه‏ آيدا و من قاطعانه ‏مصمم ‏شديم پا از ايران بيرون ‏نگذاريم زير گوش‏‌مان پر از زوزه مرگ‏ بود، ديوانه آدم‌‏خورى ‏به ‏اسم خلخالى خلع‏ سلاح نشده‏ بود و كسى ‏هم با ما قصد شوخى ‏نداشت.گر ما ز س بیراهه ای در آفتاب...

 گر با دگران بِه زِ منی

بیراهه ای در آفتاب...

لذت بردن را یادمان ندادند از گرما مینالیم از سرما فرار میکنیم... در جمع ، از شلوغی کلافه میشویم. و در خلوت از تنهایی بغض میکنیم تمام هفته منتظر رسیدن روز تعطیل هستیم و آخر هفته هم بی حوصله گی تقصیر غروب جمعه است و بس... همیشه در انتظار به پایان رسیدن روز هایی هستیم که بهترین روز های زندگیمان را تشکیل میدهند ؛ مدرسه، دانشگاه ، کار... حتی در سفر همواره به مقصد می اندیشیم بدون لذت از مسیر ... غافل از اینکه تمام زندگی همان لحظاتی بود که می خواستیم بگذرند آیا مشکل در فهم ما از زندگی نیست ؟؟!   بیراهه ای در آفتاب...

از شبنم عشق خاک آدم گل شد              صد فتنه و شور در جهان حاصل شد                                  صد نشتر عشق بر رگ روح زدند                                                  یک قطره از آن چکید و نامش دل شد   مولوی » دیوان شمس » رباعیات   بیراهه ای در آفتاب...